Godzinę później wjechali do najdziwniejszej dzielnicy w centrum Kairu, pod wzgórzami Mokattan. I gdyby Ahmed nagle nie zaczął gestykulować, Wolf w ogóle nie zorientowałby się, że wjechali na teren nekropolii. Miasto Umarłych, było bowiem w posiadaniu żywych. Między grobami powstał, rozciągający się na kilka kilometrów slums, wypełniony po brzegi ludźmi.

Hassan zwolnił i ostrożnie kluczył piaszczystymi dróżkami, wzdłuż których narosły parterowe, z rzadka jednopiętrowe budynki. Choć określenie ich mianem budynków było nadużyciem. W dziewięćdziesięciu dziewięciu procentach były to grobowce, do których przykleiły się odrapane ściany dobudówek. Wolf z perspektywy samochodu nie dostrzegł dachów, które w tym pozbawionym deszczu klimacie, były zazwyczaj płaskie. O ile w ogóle były. W oczy rzucały się okiennice i kraty, za którymi mieszkańcy chronili swój skromny dobytek przed złodziejami.

— Hassan, proszę powiedz mi, że ci ludzie tu nie mieszkają — powiedział na widok matki z dzieckiem na ręku, stojącej przed odrapaną ścianą, pośród zapadniętych grobów. Wolf obejrzał się za ludźmi stojącymi w kolejce do sklepu i dodał. — To niewiarygodne.

— O, tu są jeszcze szkoły, zakłady usługowe i wszystko to, co jest potrzebne do życia dwóm milionom ludzi, którzy tu mieszkają. 

Przez otwarte okno dostrzegł dwóch pomarszczonych Arabów, siedzących przed lepianką, której dach stanowiły żerdzie z gałęzi pokryte liśćmi. Na lepiankach wzniesionych z wypalonych na słońcu cegieł, dostrzegł resztki zielonej i niebieskiej farby. Ulubione kolory faraonów. Otuleni w galabiję, bosonodzy tubylcy na chwilę przerwali dyskusję i wypuszczając kłęby dymu z tlącej się sziszy, przypatrywali się białemu nieznajomemu, który wtargnął na ich teren. Wolf mógłby się założyć, że pokrzywiona ławeczka zbita z drewnianych fragmentów drzew i desek, pochodziła z okresu, kiedy budowano piramidy w Gizie.